Chciałem napisać kilka zdań o pewnej fakturze, ale uprzedził mnie Wojtek Jeliński, mój aplikant, autor bloga dotyczącego dochodzenia roszczeń przedsiębiorców na podstawie faktur.
A przy okazji wyciągnąłem z szafy znakomitą powieść Tolkiena 🙂
Zapraszam do lektury wpisu Wojtka:
Wiesz już, jak znaleźć komornika właściwego miejscowo. Pisałem o tym tutaj:
Do którego komornika skierować wniosek o egzekucję? Urzędowa wyszukiwarka.
Dzisiaj kilka uwag o tym, jak wybrać komornika spoza rewiru, czyli spoza obszaru działania Sądu Rejonowego przy którym ów komornik funkcjonuje.
Najpierw przypomnę (pewnie nie po raz ostatni) że wybór komornika został ograniczony do obszaru działania Sądu Apelacyjnego. To ogromna zmiana w porównaniu w z tym, co było do 31 grudnia 2018 r. Wcześniej wybierałeś w całym kraju, dzisiaj tylko w regionie (województwo lub kilka województw).
Utrzymana została zasada, że wybierając komornika spoza rewiru musisz złożyć oświadczenie o wyborze. Oświadczenie zamieść już we wniosku o wszczęcie egzekucji. Jego treść może być taka:
Działając na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych oświadczam, że do prowadzenia egzekucji wybieram komornika, do którego skierowany został ten wniosek.
Jeżeli zrobisz to od razu, unikniesz wzywania do uzupełnienia braków czyli oszczędzisz cenny czas.
Ale uwaga – komornik z apelacji (czyli z wyboru) nie musi wcale przyjmować Twojego wniosku (w przeciwieństwie do tego z rewiru, czyli z rejonu). Czasami może a czasami nawet musi odmówić.
Zgodnie z ustawą (też w art. 10) komornik wybrany przez wierzyciela odmawia wszczęcia egzekucji, jeżeli spełniony został przynajmniej jeden z poniższych warunków:
1) w zakresie prowadzonych przez niego egzekucji zaległość przekracza 6 miesięcy, chyba że łączna liczba wszystkich spraw, jakie wpłynęły do kancelarii w roku poprzednim, nie przekroczyła 1000;
oznacza to, że małe kancelarie mogą przyjmować wnioski, nawet jak mają zaległości.
2) wpływ wszystkich spraw w danym roku przekroczył 2500, a skuteczność w zakresie prowadzonych przez niego egzekucji w roku poprzednim nie przekroczyła 35%;
3) wpływ wszystkich spraw w danym roku przekroczył 5000
czyli wiemy, ile spraw pozwolono prowadzić komornikom – powyżej tej rocznej ilości zaczyna się tak nielubiana „hurtownia”.
Ustawa podaje też sposób liczenia tych zaległości, ale dla wierzycieli nie ma to większego znaczenia. Ważne jest bowiem to, skąd wierzyciel ma wiedzieć, że zaległość występuje.
Wyobraź sobie taką sytuację – szukasz w ministerialnej wyszukiwarce komornika, wysyłasz do niego wniosek a on po 3 tygodniach go odsyła, bo ma już zaległości. Szlag Cię trafia bo straciłeś znowu czas i jesteś do tyłu w porównaniu z innymi wierzycielami (co ma przecież istotne znaczenie).
Ale o tym pomyślał nasz ustawodawca i nakazał prezesom sądów rejonowych informowanie na stronach sądów o zaistnieniu przesłanek odmowy przyjmowania przez komornika spraw z wyboru. A komornik musi tym niezwłocznie powiadomić prezesa właściwego sądu rejonowego.
Sprawdziłem jak to wygląda na stronie mojego sądu, czyli w Toruniu. Jest tam zakładka „sprawy komornicze” a w niej dalsza zakładka: ART. 8 UOKSIE – ODMOWA SPRAW Z WYBORU. Są tam zawiadomienia dwóch komorników (stan na 29 stycznia 2019 r.), z czego jedno opisane mało czytelnie. Ale najważniejsze jest to, informacja jest tam, gdzie być powinna. Tutaj link do strony SR Toruń
Zatem – jak znajdziesz komornika to upewnij się na stronie sądu, czy nie ma zaległości. A tak szczerze – to jeszcze zadzwoń dla pewności do jego kancelarii…
W niektórych sytuacjach komornik może odmówić przyjęcia wniosku. Otóż tak będzie w przypadku, gdy wierzyciel zamęcza komornika swoimi wnioskami, z których niewiele wynika. Zgodnie z ustawą
Komornik wybrany przez wierzyciela może odmówić danemu wierzycielowi przyjęcia sprawy, jeżeli liczba wniosków egzekucyjnych, jakie wpłynęły do kancelarii w danym roku od tego wierzyciela, przekroczyła 100.
Chodzi o to, żeby komornik nie musiał przyjmować masowych wniosków, o sprawy bezskuteczne już w przeszłości. Przecież każda ilość wniosków wyczerpuje mu limity procentowe i ilościowe. Zapewne komornicy poradzą sobie z odpowiednią selekcją.
Ustawa wprowadziła też granice dla nowych komorników. Otóż komornik, który rozpoczął działalność, oblicza zaległość i skuteczność po upływie roku następującego po roku, w którym złożył ślubowanie. W pierwszych dwóch latach kalendarzowych działalności komornik nie może przyjąć więcej niż 2500 spraw z wyboru wierzyciela w każdym roku.
Zatem nadzieja w nowych komornikach, ale oni i tak nie poszaleją z ilościami….
Tematem alimentów nie zajmuję się zbyt często (chociaż prowadzę kilka spraw przeciwko dłużnikom za granicą). Ale rok temu pisałem o poprawie ściągalności alimentów.
Jest niby lepiej, ale zaległości są nadal ogromne. Same zobowiązania wobec Skarbu Państwa to ponad 10.000.000.000,- (miliardów) zł. Jest szansa, że coś się zmieni.
Otóż 11 stycznia 2019 r. weszła w życie bardzo ważna i ciekawa ustawa z dnia 6 grudnia 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy skuteczności egzekucji świadczeń alimentacyjnych. Stanowi ona realizację rządowego pakietu alimentacyjnego i ma być wymierzona w tzw. alimenciarzy, czyli dłużników uchylających się od płacenia alimentów.
Poniżej najważniejsze rozwiązania, jakie wprowadza nowa ustawa:
Już nie pisemnie, a elektronicznie ZUS będzie dostarczał komornikom informacje dotyczące dłużników. W przypadku zmiany na koncie ubezpieczonego, dane przekazywane komornikowi aktualizowane powinny być przynajmniej raz na miesiąc. Ma to doprowadzić do szybszego przepływu danych. Z kolei komornik kierujący zapytanie do ZUS, nie będzie musiał też podawać tak wiele informacji o dłużniku, by uzyskać informację zwrotną.
Dotychczas całe diety były zwolnione z egzekucji. Zmiana ta dotyczyć może zwłaszcza osób, którzy jako np. kierowcy zawodowi, wyjeżdzający za granicę, otrzymywali wynagrodzenie minimalne, a dodatkowo przyznawano im diety z tytułu wyjazdów służbowych w wysokości kilkukrotnie przewyższającej przysługujące im wynagrodzenie.
Te zmiany weszły w życie już 11 stycznia.
Do 5.000,- zł wzrosła wysokość grzywny, która może zostać nałożona przez komornika na pracodawcę niewykonującego obowiązków związanych z egzekucją świadczeń alimentacyjnych, gdy np. nie przekazał zajętego wynagrodzenia bezpośrednio do komornika, dokonał potrącenia zajętego wynagrodzenia w zbyt niskiej wysokości, nie udzielił odpowiedzi na temat dłużnika. Grzywna ta może być ponawiana.
Z kolei od 1.500 zł do 45.000 zł wynieść może grzywna za zatrudnianie „na czarno” albo wypłacanie części wynagrodzenia „pod stołem” pracownikowi, wobec którego toczy się egzekucja świadczeń alimentacyjnych (oraz egzekucja należności budżetu państwa powstałych z tytułu świadczeń wypłacanych w przypadku bezskuteczności egzekucji alimentów) i który zalega również ze spełnieniem tych świadczeń za okres dłuższy niż 3 miesiące. Szerzej na ten temat pisała moja koleżanka, Agata Kicińska.
Opisała też, kiedy sankcje dla pracodawców wejdą w życie (na razie nie wejdą).
Uważam, że ta ustawa to krok w dobrą stronę, który może doprowadzić do zwiększenia ściągalności alimentów. Trudno jednak spodziewać się, że na wszystkich pracodawców zadziała straszak w postaci grzywny; by tak się stało konieczne byłoby zwiększenie ryzyka udowodnienia, że rzeczywiście pracodawca dopuszcza się wykroczeń. A o to będzie nadal najtrudniej.
Sprawa jest ważna, dlatego koniecznie trzeba o tym napisać. A od odpowiedzi na to pytanie może zależeć powodzenie całej egzekucji.
Do końca 2018 r. decyzja o wyborze komornika była stosunkowo prosta – wybierało się znajomego albo poleconego, ewentualnie takiego, który miał sensowną stronę internetową. A to, czy działał w Toruniu czy Radomiu, nie miało większego znaczenia. Komornik z Gdańska jechał na czynności do Olsztyna, zaś ten z Wrocławia zajmował majątek dłużnika w Warszawie.
Ale to se ne wrati, jak śpiewała kiedyś Maryla Rodowicz. Trzeba zmierzyć się z nową rzeczywistością.
Zacznę od wyjaśnienia, że egzekucje wszczęte przed 1 stycznia 2019 r. będą prowadzone przez tych samych komorników, którzy je zaczęli. Wynika to z przepisu ustawy o komornikach, mówiącego, że do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie nowej ustawy stosuje się przepisy ustawy o komornikach w brzmieniu dotychczasowym. Zatem nie dojdzie do żadnego masowego zwracania wierzycielom wniosków z tego powodu, że nagle komornik stał się niewłaściwy.
Zasada jest dość prosta – komornik działa w swoim rewirze (ale są wyjątki). A tym rewirem jest po prostu obszar właściwości sądu rejonowego, do którego tenże komornik “jest przypisany”. I tu dochodzimy do sedna wpisu: jak ma znaleźć komornika mój klient, który mieszka w Toruniu ale chce przeprowadzić egzekucję przeciwko spółce mającej siedzibę w Zakopanem. Wybór komornika z Torunia nie wchodzi już w grę.
Podobna wyszukiwarka powinna też działać na stronie każdego sądu rejonowego, ale ma ona też inną, dodatkową funkcję której nie ma ta ministerialna (napiszę o niej w kolejnym wpisie).
W części SZUKAJ w polu „Przy sądzie w” albo „Miasto” wystarczy wpisać „Zakopane”. I od razu dowiaduję się, że jest tam jeden komornik i jeden zastępca. Szkoda tylko, że nie ma podanych adresów stron internetowych tych kancelarii. Ale są chociaż nazwiska.
Jeżeli zaś dłużnik mieszka w miejscowości, gdzie nie ma siedziby sądu rejonowego, to musisz najpierw tę właściwość ustalić a potem poszukać danych w wyszukiwarce. To jest dość proste.
Gdy już wybierzesz komornika z tej wyszukiwarki (albo z Internetów) i wyślesz do niego wniosek o wszczęcie egzekucji, to on nie może odmówić jego przyjęcia. I to niezależnie od zaległości (one mają znaczenie przy wyborze komornika w ramach apelacji, ale o tym napiszę za kilka dni).
Jeżeli zaś pomylisz się w wyborze komornika czy „z rozpędu” wyślesz wniosek do komornika z całkowicie innej apelacji (bo jak pomylisz się w ramach apelacji, to jeszcze nie jest tak źle), to musi on odmówić Ci wszczęcia postępowania, wydając odpowiednie postanowienie. Postanowienie takie doręczy co prawda tylko wierzycielowi (dłużnik nie będzie o tym wiedział), ale cała procedura może potrwać nawet kilka tygodni, czyli tracisz cenny czas. A czas to pieniądz, w egzekucji ta zasada sprawdza się bardzo często.
Kibice Wisły Kraków (do których nie należę) zadają zapewne wiele pytań typu „o co chodzi z tą odpowiedzialnością?”. Być może takie pytania zadają sobie również kibice klubów konkurencyjnych (do których również nie należę). To bardzo dobrze, bo być może dzięki temu do szerszej świadomości przedostanie się art. 302 kodeksu karnego oraz 586 kodeksu spółek handlowych.
Zacznę od informacji prasowej:
Prokuratura poinformowała, że śledztwo dotyczy trzech przestępstw:
– nadużycia udzielonych uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez osoby zobowiązane do zajmowania się sprawami majątkowymi Wisły Kraków SA i wyrządzenia poprzez to znacznej szkody majątkowej w mieniu tej spółki (art. 296 § 1 KK),
– spłacania w sytuacji grożącej SA Wisła Kraków upadłości i niemożności zaspokojenia wszystkich wierzycieli jedynie niektórych wierzycieli i działania w ten sposób na szkodę pozostałych wierzycieli (art. 302 § 1 KK),
– nie złożenia – pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki – wniosku o upadłość Wisły Kraków SA (art. 586 KSH).
Mnie najbardziej interesują te dwa ostatnie czyny.
Art. 302 § 1 kk brzmi tak:
Kto, w razie grożącej mu niewypłacalności lub upadłości, nie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli, spłaca lub zabezpiecza tylko niektórych, czym działa na szkodę pozostałych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Jest to tzw. faworyzowanie wierzycieli. Polega ono na tym, że dłużnik spłaca (w jakikolwiek sposób i w jakiejkolwiek wysokości) jednych wierzycieli, ale zapomina o innych i wyrządza im szkodę. Oczywiście nie za każdą spłatę długów należy karać prezesów, przecież spłata długów to ich obowiązek. Przestępstwo jest popełnione bowiem wówczas, gdy spłacanie „wybranych” wykracza poza zwykłe zarządzanie.
Oczywiście, nie każdy dłużnik, który wybiera sobie wierzycieli do spłaty, będzie odpowiadał. W tym przepisie chodzi tylko o takich, którym grozi niewypłacalność lub upadłość. Tak jest prawie zawsze, gdy dochodzi do umorzenia postępowania egzekucyjnego z powodu niewypłacalności dłużnika.
Oczywiście nie ma znaczenia to, czy upadłość ogłoszono ani czy wniosek taki został złożony.
Nie popełni tego przestępstwa osoba, spłaca tylko niektórych wierzycieli, ale jest w stanie na bieżąco spłacać innych.
O tym drugim przepisie, czyli 586 ksh, pisałem już wielokrotnie. Przepis niby błahy, ale wierzcie mi – jeżeli komuś postawi się takie zarzuty, to wcale nie jest mu do śmiechu.
Czemu służą te przepisy? Otóż chodzi o ochronę uczciwego i rzetelnego obrotu gospodarczego.
Dlaczego o tym piszę? Bynajmniej nie z litości nad losami zasłużonego klubu piłkarskiego czy jego zarządu.
Piszę o tym, by uświadomić dłużnikom, że ich nierzetelna działalność bardzo często ociera się o odpowiedzialność karną.
Piszę o tym, by uświadomić wierzycielom, że warto czasami zagłębić się nieco w sytuację dłużnika i zainteresować nią organy ścigania.
Jak się bowiem okazuje art. 302 kk czy 586 ksh nie są wcale martwe.
[Pobrano: 6687 razy]
[Pobrano: 19976 razy]
